παραβύθι

Έρχεται κάθε βράδυ ένα λουλούδι επίσκεψη στο δωμάτιο μου 
και μου δίνει μία υπόσχεση: πως εάν δεν εγκαταλείψω την πίστη μου σε αυτό,
δεν θα σταματήσει να με επισκέπτεται.
Έτσι που το βλέπω να τριγυρνά στο δωμάτιο 
λέγοντας μου ιστορίες, που μόνο τα μικρά παιδιά τις θαυμάζουν,
γεμίζει η ατμόσφαιρα με απίστευτα χρώματα και μυρωδιές.
Ηρεμούν τα πάντα.
Οι εικόνες γίνονται πιο διασκεδαστικές
Οι κινήσεις τραβάνε πολλούς δρόμους
Το δωμάτιο γεμίζει παιδικά γέλια.
Κι εγώ,
σαν μικρό παιδί που γίνομαι
του δίνω τον λόγο μου,
με αυτόν τον αυθορμητισμό και την σιγουριά που έχεις στα 6 σου,
και το υπόσχομαι.

Αγαπητό μου λουλούδι όσο αλληλοτροφοδοτούμαστε δεν θα σαπήσουμε ποτε.

όταν νυστάζεις και δεν νυστάζεις

Θέλω να μάθω πως κάνετε όταν σας ενοχλούν οι μύγες
Θέλω και να μου πείτε ιστορίες
απο ιχθυοτροφία για πουλιά που πουλάνε κρέατα για χορτοφάγους

Μπορείτε;

α!συναρτησίες

''Ανθισμένες αμυγδαλιές, 

κάμπιες, 

πεταλούδες,

ένας τρελός στο δρόμο μου έλεγε ασυναρτησίες,

φως παντού..ήρθε η άνοιξη!

Καλημέρα,

σ' αγαπώ!''

Ο χρόνος μας συγχρονίστηκε

και οι σκέψεις μας γίναν σκέψη.

Όλα επιστρέφουν σε' μας.

Ο κόσμος γύρισε στην αρχή

και οι ηλικίες μας έγιναν παιδικές.

Η άνοιξη ήρθε στις στιγμές μας

και μας γέμισε αμυγδαλιές.

Οι εποχές έγιναν μία.

Και όλα αυτά σε μια στιγμή.

Μετά δεν ξέρω.

Μη με ρωτάς.

Καλημέρα,

σ' αγαπώ.

χιον ΑΝ θρωποι

Χιονίζει μέσα στο δωμάτιο

Στο κρεβάτι απλά καθησμένος
τα πόδια σου παγώνουν

Οι σκέψεις φτιάχνουν σύννεφα απο πάνω

Τα λόγια δεν τα βλέπεις
εξαφανίζονται σαν ατμός

Κι όμως
θελεις τοσο πολύ να φωνάξεις
κατι να πεις

Μα το χιόνι ακόμη πέφτει
 Τώρα γίνεται στάχτες
και οι στάχτες άμμος
Και δεν υπάρχει πια δωμάτιο
με τέσσερις τοίχους

Και το παράδοξο ξέρεις ποιό είναι ;

Οι χιονάνθρωποι στην παραλία.

μια μέρα πριν γυρισω

Κάπου μέσα μου βαθιά
ανθίζει μια κερασιά
μα κανείς δεν την βλέπει.

Είναι βλέπεις ο κόσμος πολύς
και γω μικρή
και να χαθώ γι άυτόνανε γυρέυει 

Πως να σου πω κάτι
όταν τα λόγια
είναι τίποτα μπροστά στα γαμωαισθήματα

Ακόμα και να φύγω μακριά
μέσα μου θα έχω δίλημματα

Λέω να γίνω αέρας
να γίνω βροχή
και του κόσμου η σιωπή

Και κάπως έτσι
θα ζωγραφιστεί
η δικιά μου η φυγή

Δίχως μυαλό για να σκεφτώ
φωνή για να μιλήσω

Μονάχα με νοήματα θολά
θα μπορέσω
στον κόσμο αυτόν να ζήσω

Και μια μέρα πριν γυρίσω

θα γράψω ένα ποίημα

Ορίστε.

τί ωραία διάβαση.

Τί ωραία αρμονία
στα κυτταρά τη νοιώθεις
Κάθε τέτοιου είδους έξοδος
ετοιμάζει έδαφος
για αντίστοιχη είδοσο
Έχουμε πολλά να σκεφτόμαστε
και πολλά κομμάτια να συλλέξουμε
Περνάμε μέσα από βράχους
χωρισμένους στα δύο και
ανοίγουμε τρύπες για να βρούμε λίγο φως
Η μοναξιά αυτής της στιγμής είναι γλυκιά
Δεν σε χάλαει τίποτα
Αντιθέτως
συνεχίζεις να φτιάχνεις
αυτό που είχες αρχίσει

Βροχή στα προσωπά μας. Αέρας στα μαλλιά μας.

Βροχή στα προσωπά μας.

Αέρας στα μαλλιά μας.

Η φύση γύρο μας και οι σκέψεις μέσα μας.

Οι σκέψεις αυτές , 

σαν πλοία που είναι έτοιμα να σαλπάρουν για ταξίδια .

Σκέψεις που αρχίζουν τα δικά τους ταξίδια.

Με φουρτούνες και κύματα.

Με ήρεμη θάλασσα και ήλιο που καθρεφτίζεται στο διάφανο του νερού και προσάπτει χρώματα.

Οι σκέψεις σαν πολλά πράγματα.

Σαν κουβάρια που παίζουν οι γάτες για να περάσουν την ώρα τους.

Σαν καρποί δέντρων που γεννούν λουλούδια 

Αλλά και καρποί δίχως γονιμότητα , καρποί που μαρένονται.

Οι σκέψεις σαν άστρα που εμφανίζονται ύστερα από τον χαμό του ήλιου , μα λάμπουν μέχρι ο ήλιος να ξαναβρεί τον δρόμο της επιστροφής .

Σαν κάδους ανακύκλωσης με βρώμικα σκουπίδια και άδεια τενεκεδένια κουτιά.

Σαν σύννεφα που ρέουν με την ορμή του αέρα και εξατμίζονται , σύννεφα που γίνονται βροχή .

Οι σκέψεις , ο κόσμος γύρο σου.

Αίσθηση ελευθερίας και υποδούλωσης .

Ω ! και ελευθερίας και υποδούλωσης ;

Μα ναι .Και βέβαια.

Και τα δύο συγχρόνος.

Τόσο αντιφατικά , όσο και όμοια .

Αφού μια σκέψη σε κάνει ελευθερο στον όποιο κόσμο και αν ζεις , και μιαν άλλη σκέψη σε κάνει υποδουλωμένο μεσα στον ίδιο σου τον κόσμο .

Οι σκέψεις , ο πυρήνας.

Και μια μέρα ξυπνάς και αηδιάζεις.

Και μιαν άλλη ξυπνάς και θαυμάζεις.

Έτσι έχουν τα πράγματα .

Στασιμότητα μηδέν.

Ο μεταβλητός παράγωντας πάντα αρχηγός στην μάχη .

Οποιαδήποτε μάχη .

Γιατί οι μάχες του εγκαφάλου είναι πιο δύσκολες και από τον 'Α παγκόσμιο πόλεμο .

Εκείνη την περίοδο σίγουρα θα έγιναν τόσες μάχες στον εγκέφαλο , όσοι οι άθρωποι που έμειναν πίσω - ενώ κάθονταν και σκέφτονταν τους πεσόντες.

Όχι όπως τώρα , που κάποιοι δεν μάχονται αλλά τρέχουν πίσω από μια μοίρα που ούτε και αυτοί ξέρουν αν θέλουν.

Σαπίζει η Γης.

Εγώ όμως δεν παύω να μάχομαι και να δέχομαι την βροχή στο προσωπό μου και τον αέρα στα μαλλιά μου.

αϊ σιχτιρ.

Ναι μωρέ, εγώ είμαι. Η ελπίδα που κλαίει. Η ελπίδα που ελπίζει. Μέσα από τις σάπιες νύχτες. Σάπιες αγκομαχούμενες νύχτες. Μέσα σε βρώμικα ρούχα και κρύα δάκρια. Έχουν παγώσει. Όχι και αλάσκα, αλλά την υποθερμία τους την έχουν. Ε, δεν ξέρω μωρέ τι έχω πάθει. Αποζητώ τον υδάτινο μου δρόμο. Αι σιχτιρ. Θα σαπίσω μαζί με το πείσμα μου.

Όλοι είμαστε τόσο απ ελπις μένοι.

Όλοι είμαστε τόσο απελπισμένοι να νοιώσουμε κάτι, που καταστρέφουμε την πορεία μας. Βρωμίζουμε τα συναισθήματα μας, μολύνουμε τα σωθηκά μας και μαστουρώνουμε με ψευδαισθήσεις. Σπρώχνουμε με δύναμη αισθήματα υποκριτικά και ανοίγουμε ορίζοντες απατηλους. Λεηλατούμε, καίμε και σκοτώνουμε κάθε τι που ζήσαμε και προσποιούμαστε την ταφή του. Νυστάζουμε και μένουμε ξάγρυπνοι με αυτές τις σκέψεις, που φοβούμενοι να τις παραδεχτούμε, κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας και γεμίζουμε με ψέμα τον αέρα μας. Και καταντάμε τι ; Όρθια πτώματα, περιπλανώμενα σε έναν βάλτο από αυταπάτες. Βλέπω απόγνωση στους ανθρώπους γύρο μου, είμαι η μόνη ψυχικά ασταθής ;

πυρ πολυ θυμη-θηκα

Αρχισα να ανακτώ τις αισθήσεις μου σιγά σιγά
Με είχε ξυπνήσει ένα τηλεφώνημα
και το όνειρο αργησα να το θυμηθω
Η ατμόσφαιρα στον χώρο
ένοιωθα να μου ρουφά την ενέργεια
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι
ανίκανη ακομα να σηκωθώ
νοιώθω μέσα μου να καίνε 

γαλαζοπράσινο καρό πουκάμισο

Το μυαλό της
έχει τόσες τρύπες
όσο τρίπιο είναι
και το πουκάμισο της