μέρος τρίτο

μα πως να μην αρχιζεις να γραφεις;

Να παιρνεις την μια λεξη 

να την μπαλαμουτιασεις με την αλλη

και υστερα να αρχιζει το πανηγύρι των ερωτευμενων τσαρλατανων

ο ερωτας δεν ειναι αυτο που νομιζεις, εσυ κοριτσι που εχεις στενα δεσμα με την συχνοουρια

ουτε αυτο που πιστευεις

και ισως καμια φορα δεν μπορεις να τον πιστεψεις

δεν ξερεις ποτε την μορφη του

και μη κανεις τον κοπο να την ψαξεις

εχει το χαρισμα του φωτος

σε τυφλωνει 

και, όταν, τοτε, όλες οι λάμψεις του κόσμου σου ανήκουν. 

μη ξεχνας

το χαος παντα θα ειναι ενα κομματι του συμπαντος

μέρος δεύτερο

τις λέξεις μου θέλω να βρω

χανονται μες στα κύματα 

και νοημα δεν βγάζω πια

μπερδεύονται μες στην τρικυμια

βουλιάζουν και φτάνουν στον πάτο της θάλασσας

και τότε σιβυλλικά μια ορμή τις αναδύει 

μέχρι εκεί

που τα νερά φοράνε διαμάντια στα προσωπα τους

και που λαμπουν μεχρι απάνω

και τότε όλες οι λάμψεις του κόσμου 

φτιάχνουν ανθρώπους.

Εγκατάλειψε το πλοίο,

ή εγκατάλειψε κάθε ελπίδα.

μέρος πρώτο

ολες τις λάμψεις θέλω να μαζεψω

να τις συλλέξω μια-μια 

να μαζεψω τοσες που να μην χωρανε σε κανένα κουτί

να παίζουν ανέμελα

και οταν ο αερας θα τις φυσα προς τα μένα

θα γεμιζει την ατμόσφαιρα 

γελια και 

γελοίους χορούς 

μελωδίες δικές μας

σαν ατερμονους ψαλμους του δάσους

τα ματια μας θα ειναι κουμπιά

για να μπορουμε να τα ραβουμε και να τα ξεραβουμε 

να βλεπουμε αυτό που επιλέγουμε εμείς

οποτε το θελουμε εμεις

αληθεια μουρμουράω εφανταστα στον εαυτό μου

καθως πλεκω τα μαλλια μου πλεξούδες

πως και τα γένια σου 

πλεξουδες θελω να τα πλεκω

και αφου θα εισαι και εσυ ενας γελοιος τυπος

ετσι πια θα περπατάμε χοροπηδώντας στο τρεμάμενο δάσος