Όλοι είμαστε τόσο απ ελπις μένοι.

Όλοι είμαστε τόσο απελπισμένοι να νοιώσουμε κάτι, που καταστρέφουμε την πορεία μας. Βρωμίζουμε τα συναισθήματα μας, μολύνουμε τα σωθηκά μας και μαστουρώνουμε με ψευδαισθήσεις. Σπρώχνουμε με δύναμη αισθήματα υποκριτικά και ανοίγουμε ορίζοντες απατηλους. Λεηλατούμε, καίμε και σκοτώνουμε κάθε τι που ζήσαμε και προσποιούμαστε την ταφή του. Νυστάζουμε και μένουμε ξάγρυπνοι με αυτές τις σκέψεις, που φοβούμενοι να τις παραδεχτούμε, κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας και γεμίζουμε με ψέμα τον αέρα μας. Και καταντάμε τι ; Όρθια πτώματα, περιπλανώμενα σε έναν βάλτο από αυταπάτες. Βλέπω απόγνωση στους ανθρώπους γύρο μου, είμαι η μόνη ψυχικά ασταθής ;